siz daha doğmadan bile önce..

-ben.. ben ne miyim.. ben; dünyadaki son kalan çikolatayım..

"diyar diyar gezdik, bulamamıştık onu, ayaklarım tutmuyor artık,
yürüyemez oldum, yeter! neden böyle oluyor, bütün bu kasvetle bulanmışlığım neden!"

sonra durdum, isyan etmek istemiştim o an ve bitmişti, iyiydim, tutku içimdeydi,
ve her yeri boyamıştı ve beni ve benle birlikte dik tutuyordu,
yürüdüm..

tek istediğim şeydi, değerdi, muazzam bir güçle ona doğru çekiliyordum.
o kadar yürümüşüm ki mutfağın ışığını bile görüyordum kanepeden..

-nerdeydi bu ya, nereye koymuştum, nasıl unuturum!

çirkin beyaz torbaları karıştırdım sonra,
onları kaldırıyor sonra tekrar yerine bırakıyordum,
ağırlıkları ilgimi çekiyordu,
ağır olan, onun gibi ağır olan hani, o hissi arıyordum,
sonra kapıyı aralıycak ve ona ulaşıcaktım..

bir yandan bilmem kaç kere dinlediğim bi parçayı (sabret, bitirince senindir)
ilk defa dinlediğim gibi hissetmekten bile bıkmadan, kaçırmamak istiyordum
o hazzı işte.

-anla beni, bul beni artık..

ürpertici bi ikilemde kalmıştım, sanki ölüm ve yaşam gibi
büyük seçeneklerden hani, onlar kadar kuvvetliydi, gösterişliydi,
ve takım elbiselerle bekliyorlardı yüksek bir yerden
bana bi aşağılıkmışım gibi bakıp..

sonra ağırlığı yakaladım, o poşetin içindeydi, oysa 3 kez tartmıştım onu,
nasıl farkına varmadığımı anladığımda dünya başıma yıkılmıştı..

evet ben, gecenin bir yarısı benim için anlamı
"dünyadaki son çikolata" olan bi çikolatayı arıyordum ve karanlıktı,
bulmuştum, mutluydum, yenilmezdim, hatta görünmez dahi olabiliyordum..

ve sonra dvorak çalıyordu işte,
onu bu arayışta gösterdiğim çabayla ezilirken
ihmal etmiştim, büyük bir günah işlemiş gibi hissediyordum,
ama çikolata hepsini alıp götürdü inceden,
sinsice, ve hızlı bir şekilde veya değil,
farketmedim bile..

tomas dvorak - the glasshouse with butterfly..